ΠΡΟΛΟΓΟΣ

 

Τι είναι αυτό που καθορίζει τη ζωή του ανθρώπου; Οι πράξεις του ή η μοίρα του, αυτό που του είναι «γραμμένο;» Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου μου.  Είναι άραγε ο άνθρωπος έρμαιο αυτής της μοίρας, ή αυτό-καθορίζει την πορεία του μέσα στο χρόνο; Αυτά τα ερωτήματα πάντα με απασχολούσαν ως άνθρωπο και ως συγγραφέα.

 

Οι Έλληνες πάντα ήμασταν λίγο ή πολύ διχασμένοι τρόπον τινά ανάμεσα σε αυτούς του δυο πόλους. Θυμηθείτε στην αρχαία Ελλάδα και στα μεγάλα ιστορικά έπη όπου οι θεοί επενέβαιναν και καθόριζαν τις τύχες των ανθρώπων. Σε δεύτερη μοίρα ήταν οι πράξεις των ανθρώπων που πάλι είτε επιβραβεύονταν είτε τιμωρούνταν από τους ίδιους θεούς. Απ΄ την άλλη στη νεώτερη εποχή έχει επικρατήσει ο σκεπτικισμός απέναντι στο θείο, στο τυχαίο, στο μοιραίο. Όλα αυτά έχουνε περάσει θα έλεγα σε «δεύτερη μοίρα». Σήμερα η αυτενέργεια, ο αυτό-καθορισμός, η άρνηση προς κάθε τι που μπορεί να είναι εξω-πραγματικό, εξω-ανθρώπινο, ακόμα και τυχαίο συναντά την άρνηση ή και το χλευασμό του σύγχρονου θεού που λέγεται «άνθρωπος».

 

Στο καινούργιο μου μυθιστόρημα με τίτλο ΤΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ, 2013) τρεις άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί όσο και όμοιοι, κατοικούν στην ίδια περιοχή, στην ελληνοτουρκική νησιωτική παραμεθόριο. Εκεί βιώνουν, πόνους, κόπους, αγωνίες, χαρές. Οι πράξεις τους, η μοίρα, ο χρόνος κάποια στιγμή θα καθορίσουν και θα στιγματίσουν τις ζωές τους.  Όλα μαζί και το καθένα από μόνο του αυτά τα στοιχεία θα επηρεάσουν τη ζωή των τριών ηρώων και όσων βρίσκονται γύρω τους. Όταν η παρέα θα διασπαστεί, δυο παράγοντες θα παίξουν τους συνδετικούς κρίκους για να ενωθούν και πάλι μετά από χρόνια: ο έρωτας και η φιλία.  

 

Πιστεύω ότι τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Πώς θα μπορούσε να είναι στην ιστορία αυτή, όπου οι ήρωες αντιπαλεύουν τις αθέατες δυνάμεις που τους χτυπούν αλύπητα; Όταν θα το ανακαλύψουν, θα καταλάβουν την τραγικότητά τους και θα κληθούν να λάβουν αποφάσεις που θα στιγματίσουν τις ζωές τους και τις ζωές όσων είναι γύρω τους με καθοριστικό τρόπο.

 

Πιστεύω – επιτρέψτε μου, παρακαλώ, την έκφραση – ότι αυτή η ιστορία έχει το ομορφότερο και πιο ελπιδοφόρο τέλος που θα μπορούσε να της αποδώσει κανείς. Ίσως μάλιστα αφήσει ένα μικρό λογοτεχνικό χνάρι στην καρδιά σας, μια ιδέα ελπίδας, που θα αποτελέσει το πρώτο φως, την αρχή, για κάτι ομορφότερο στη ζωή σας μέσα στις τραγικές μέρες που βιώνουμε ως άνθρωποι και ως χώρα.

 

 

Καλή ανάγνωση,

 

ΘΑΝΟΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ